როგორ გადავაქციოთ ქვევრში ღვინის დაყენების „ქართული ტრადიციული მეთოდი“ მსოფლიო  მეღვინეობის ერთ-ერთ მიმართულებად   

ცნობილია, რომ დღეს, ექსპორტზე გატანილი ბოთლი ქართული ღვინიდან საშუალო ამონაგები 2,5 დოლარამდეა, ხოლო დარგს, რომელსაც ქვეყნის ბიუჯეტიში მნიშვნელოვანი წვლილი უნდა შეჰქონდეს, სახელმწიფო დოტაციაზეა, ამაზე მეტი უყაირათობა ალბათ წარმოუდგენელია.

გავიხსენოთ, როგორია „ღვინის დაყენების ქართული ტრადიციული მეთოდი“: ის ქვევრში ყურძნის ტკბილის ჭაჭასთან ერთად დადუღებას და 2-5 თვით პირველად დაწმენდას გულისხმობს (საქართველოში ასევე ფართო გასავალი ჰქონდა ახალ დადუღებულ მაჭარს), ამის შემდეგ ღვინოს ჭაჭიდან ხსნიან და იწყებენ მის გახარჯვა-რეალიზაციას. ანუ ჩვენი წინაპარი, განსხვავებით ევროპელებისა, ღვინოს ყოველგვარი დავარგება-დაძველების გარეშე მიირთმევდნენ და მიირთმევენ დღესაც (იგულისხმება საოჯახო მეღვინეობა), ანუ ღვინის დაყენება-გამოყენების ეს წესი, დღემდე მოღწეული უძველესი ქართული ტრადიციაა. ევროპელები კი პირიქით, მათთვის ხარისხიანი, მხოლოდ მუხის კასრში დავარგებული ღვინის, ბოთლში სამწლიანი დაძველების პროცეს გავლილი ღვინოებია. ვფიქრობთ, საქართველოში ახალი, ანუ დავარგების პროცესგაუვლელი ღვინოების სმა, მხოლოდ ქართველი გლეხის ხელმოკლეობით არ უნდა ყოფილიყო გამოწვეული (ხომ იყო თავად-აზნაურობა, რომლებიც ათობით ტონა ღვინოს აყენებდნენ). როცა ღვინოს საბაზრო მნიშვნელობა აქვს, ანუ ბაზარში იყიდება, ეს უკვე ღვინის კეთების ტრადიციაა, სწორედ ასეთ ახალდადუღებულ ღვინოს ყიდულობდა ქალაქში მომხმარებელი. თუ ღვინის დამყენებელ-მომხმარებელი სასმელად ახალ მაჭარს ირჩევს, ეს იმას ნიშნავს, რომ ამას სხვა უფრო წონადი მიზეზი აქვს. სწორედ ამ მიზეზის შესწავლა-რეკლამირება მისცემს დიდ უპირატესობას, „ქართული ტრადიციული მეთოდით“ დაყენებულ ქვევრის ღვინოებს, ევროპულ ღვინოებთან შედარებით. ამიტომ დღეს, ჩვენი მიზანი, სწორედ იმ მიზეზთა კვლევა-შესწავლა და რეკლამირება უნდა იყოს, თუ რა მიზეზით ირჩევდა ქართველი მომხმარებელი სასმელად ახალ ღვინოს _ მაჭარს.

ცნობილია, რომ ღვინოს სამი ძირითადი ღირსება უნდა ჰქონოდა:

1. მაღალი სამკურნალწამლო თვისებები;

        2. მაღალი კვებითი ღირებულება; 

        3. კარგი საგემოვნო თვისებები.

ღვინის კარგი საგემოვნო თვისებები, ანუ კარგი ორგანოლეპტიკა, ახალგაზრდა ღვინის წლობით დავარგება-დაძველების შედეგად მიიღწევა, ანუ ის ღვინის დავარგების დროს ღვინოში წარმართული ჟანგვა-აღდგენითი პროცესების შედეგად წარმოქმნილი ახალი ნივთიერებებით ღვინის გაჯერების შედეგია, სწორედ ამას ითვალისწინებს ღვინის დაყენების ევროპული წესი. რაც შეეხება ღვინის სამკურნალწამლო თვისებებს, ის ყურძნიდან ღვინოში გადასულ, ადამიანის ჯანმრთელობისათვის საჭირო ქიმიურ ნივთიერებათა ერთობლიობას წარმოადგენს.

რაც შეეხება ღვინის კვებითი ღირებულებას, ეს ყურძნიდან ღვინოში გადასული, მრავალი სახის ვიტამინების რაოდენობით განისაზღვრება. როგორც ნახეთ, ორივე ამ თვისებას ღვინო, ყურძნიდან გადასული ქიმიური ნივთიერებებით და ვიტამინებით გაჯერებით იძენს, ანუ ბუნებრივი ფენომენია. სწორედ ასეთი ღვინოების დაყენებას ითვალისწინებს ქართული ტრადიციული მეთოდებით ღვინის დაყენება. სწორედ ღვინის ამ თვისებებზე წერდა გასულ საუკუნეთა ბევრი საზოგადო მოღვაწე, მათ შორის კლავდიუს ელიანი: „ღმერთების ძლიერება თუ გაუტოლდება იმ სარგებელს, რაც ჩვენთვის ღვინოს მოაქვს“-ო, წერდა ის.

მეცნიერ-ენეოლოგების მიერ მრავალმხრივადაა შესწავლილ-დამტკიცებული, რომ ყურძენში არსებული ასობით ქიმიური ნივთიერებების და ვიტამინების მარაგიდან, ტკბილში, მხოლოდ 20%-მდე გადადის, დანარჩენი კი ჭაჭაში რჩება. როცა ქართული ტრადიციული მეთოდით ტკბილი ჭაჭასთან ერთად დუღს, სწორედ ამ დროს, ჭაჭაში დარჩენილი ქიმიური ნივთიერებების და ვიტამინების 80%-იანი მარაგიდან 50%-მდე გამოიწვლილება და ახალგაზრდა ღვინოში, ანუ მაჭარში გადადის. გამოდის, რომ პირველადი დაწმენდის შემდეგ ჭაჭიდან მოხსნილ ახალგაზრდა ღვინოში, ყურძენში არსებული ქიმიური ნივთიერებებისა და ვიტამინების მარაგიდან ახალ ღვინოში (მაჭარში) 60-70% ნატურალური სახითაა წარმოდგენილი. ღვინის მოხმარების ქართული ტრადიციული წესი, სწორედ ამ ნატურალური ქიმიური ნივთიერებებითა და ვიტამინებით გაჯერებული ახალგაზრდა ღვინის სმას გულისხმობს.

ევროპული წესით კი ამ ახალგაზრდა ღვინომ დავარგებისა და დაძველების მრავალწლიანი პროცესი უნდა გაიაროს. ამ პროცესის გავლისას კი ღვინოში არსებული ქიმიური ნივთიერებები განიცდის ჟანგვა-აღდგენას, რომლის დროსაც ეს ქიმიური ნივთიერებებები იჟანგება (იშლება) და სულ სხვა პროდუქტებად აღდგება, მაგ. მაჭრის დავარგების დროს ლიგნინი იშლება და სურნელოვან ალდეჰიდებად გარდაიქმნება (ვანილის, იასამნის, დარიჩინის და სხვა), რომლებიც ღვინის სუნის, გემოსა და ბუქეტის ჩამოყალიბებაში იღებენ მონაწილეობას. ანუ აქ, გასარკვევია, ტანინი, ლიგნინი ფენოლები და სხვა ქიმიური ნივთიერებები ნატურალური სახით უფრო მარგებელია ადამიანის ორგანიზმისათვის თუ მისი დაშლის შედეგად წარმოქმნილი სურნელოვანი ნივთიერებებით გაჯერებული?

ცნობილია, რომ ტანინი, ამაგრებს და ასუფთავებს კუნთებისა და კაპილარების შიდა კედლებს, მაგრამ დაჟანგული უკვე ამ სამკურნალო თვისებას კარგავს და ღვინის საგემოვნო თვისებების ამმაღლებლის როლში გვევლინება, ანუ დაჟანგვის შემდეგ ღვინო კარგავს სამკურნალო თვისებას და იძენს კარგ საგემოვნო თვისებას. ყველა ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე დასადგენია, რომელია უკეთესი ადამიანის ორგანიზმისთვის, მიიღოს ნატურალური, ტანინით, ლიგნინით, ფენოლებითა და ვიტამინებით გაჯერებული ღვინო თუ მისი დაშლის შედეგად წარმოქმნილი სურნელოვანი ნივთიერებებით საგემოვნო თვისებებამაღლებული?

დადგენილია, რომ ღვინო, დავარგება-დაძველების დროს, ფიზიოლოგიურად აქტიურ ნივთიერებათა გარკვეულ რაოდენობას კარგავს, მაგ. საგრძნობლად იკლებს, როგორც ყურძნიდან, ისე ტკბილის დუღილის დროს საფუვრებიდან ღვინოში გადასული ათობით რნმ და სხვა სასარგებლი ნივთერება. ანუ კვლევებით უნდა დადგინდეს:

1.  ახალი ღვინო, მასში ყურძნიდან გადასული დაუშლელი ქიმიური ნივთიერებებით, უფრო სასარგებლოა ადამიანის ორგანიზმისათვის თუ მათი ჟანგვა-აღდგენით მიღებული ახალი ნივთიერებებით გაჯერებული?

2.  ღვინის დავარგება-დაძველებით, ანუ მისი ქიმიური ნივთიერებების ჟანგვა-აღდგენით ღვინის, მხოლოდ ორგანოლეპტიკა, უმჯობესდება თუ ამით, მისი სამკურნალო და კვებითი ღირებულებაც მატულობს, თუ პირიქითაა? ანუ გასარკვევია თუ რა დამოკიდებულებაშია ღვინის გემური თვისებები და მისი სამკურნალწამლო და კვებითი ღირებულება ერთმანეთთან.   

თუ კვლევებით დადასტურდება (რაც ეჭვს არ იწვევს), რომ ღვინის სამკურნალო თვისებები და კვებითი ღირებულება, დავარგება-დაძველებით იკლებს, ან თუნდაც არ იცვლება, ანუ იგივე რჩება, მაშინ კითხვის ქვეშ დგება, ევროპული ტიპის ღვინოების ასე მასიურად წარმოების მიზანშეწონილობა, რადგან დავარგება-დაძველებით ღვინო, კვებით და სამკურნალო თვისებათა დაკარგვის ხარჯზე, მხოლოდ კარგ გემურ თვისებებს ივითარებს. ანუ კვლევით უნდა დადგინდეს ღირს თუ არა, ღვინის 5-10 წლით მოვლა-შენახვაზე ხარჯის და რისკის გაწევა (ხომ შეიძლება ღვინო, წლების განმავლობაში საერთოდ დაგვიავადდეს), იმისათვის, რომ ღვინოს სამკურნალო და კვებითი ღირებულების შემცირების ხარჯზე, გემური თვისებები, მხოლოდ იმიტომ ავუმაღლოთ, რომ შემდეგ ის სამმაგ ფასში გავყიდოთ? ამ დროს, ასევე, დაფიქრდება მომხმარებელი: სამკურნალო და მაღალი კვებითი ღირებულების ღვინო იყიდოს შედარებით იაფად, თუ ამ თვისებებდაკარგული, კარგი გემური თვისებების მქონე ღვინო, სამმაგ ფასში. ამ ყველაფრის გარკვევის შემდეგ აღმოჩნდება, რომ სწორედ ქვევრში „ქართული ტრადიციული მეთოდით“ ღვინის დაყენება და გამოყენების წესია ის ჭეშმარიტი გზა, საითკენაც მომავალში, მსოფლიო მეღვინეობა უნდა განვითარდეს.

ჩვენ, რა თქმა უნდა, იმის იმედი არ უნდა გვქონდეს, რომ ყველა ზემოთ აღნიშნულის დადგენის შემდეგ, მსოფლიოს მეღვინეობა, ღვინის დაყენების ევროპულ წესს მიატოვებს და ყველა ქართული ტრადიციული ღვინის დაყენებაზე გადავა (ეს არცაა საჭირო). მაგრამ ისიც ხომ უდავოა, რომ მსოფლიო ბაზარს, ანუ მომხმარებელს, გარდა მაღალი საგემოვნო თვისებების მქონე ევროპული ტიპის ძვირად ღირებული ღვინოებისა, მაღალი სამკურნალო თვისებებისა და კვებითი ღირებულების მქონე, შედარებით იაფი ღვინოებიც ბლომად სჭირდება. ამიტომ ჩვენი მიზანი უნდა იყოს „ქართული ტრადიციული მეღვინეობა“, მსოფლიო ღვინის წარმოების ერთ-ერთ მიმართულებად ვაქციოთ, რაც სულაც არაა მიუწვდომელი ოცნება, რადგან ის იუნესკოს მიერ 2013 წლის შემოდგომიდან „კაცობრიობის არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლადაა“ აღიარებული. ეს კი თავისთავადაა „ქართული ტრადიციული მეთოდით დაყენებული ღვინის“ უდიდესი რეკლამა.

ჩვენ, ასევე, შორს უნდა ვიყოთ იმ აზრისაგან, რომ ჭაჭაზე დადუღებული ღვინოების მაღალი სამკურნალო თვისებები და მათი მაღალი კვებითი ღირებულება, ჩვენი აღმოჩენაა და ამის შესახებ მსოფლიო მეღვინეობაში და მედიცინაში დღემდე ცნობილი არ იყოს და ამის შესახებ არავინ იცოდეს, ანუ ყურძნის ნატურალური ქიმიური ნივთიერებებითა და ვიტამინებით გაჯერებული ღვინო, ადამიანის ორგანიზმისათვის გაცილებით სასარგებლო რომაა, ვიდრე, მუხის ქიმიური ნივთიერებების ჟანგვა-აღდგენის შედეგად მიღებული მაღალი საგემოვნო თვისებების მქონე ღვინოები. მაგრამ ამის თქმას და მით უმეტეს, მეცნიერული კვლევებით მის დამტკიცებას და რეკლამირებას დასავლეთი არასდროს მოინდომებს, რადგან ბაზარში გატანილ ევროპული ტიპის ახალგაზრდა ღვინოებს, არანაირი შანსი არ აქვთ ქვევრში კახური წესით დაყენებულ ქართულ ღვინოებთან შედარებით. ამიტომ ევროპელები საკუთარი სურვილით მდევრის როლში ყოფნას, არასდროს მოისურვებენ. 

შექმნილ ვითარებაში ჩვენ, ჩვენი და მომხმარებლის ინტერესებით უნდა ვიხელმძღვანელოთ, ამიტომ სწორედ ჩვენ უნდა დავსვათ ეს საკითხი, გამოვიკვლიოთ და დავაჯეროთ მომხმარებელიც და მსოფლიო ღვინის ბაზარიც (ისე, როგორც ჩილელებმა დააჯერეს მათი ღვინის მაღალ ხარისხში), რომ მათ დახლებზე „ქართული ტრადიციული მეთოდით“ დაყენებული სამკურნალო თვისებების მქონე ღვინოები გაცილებით მეტი, რომ უნდა იდოს, ვიდრე, ევროპული ტიპის კარგი გემური თვისებების მქონე ღვინოები.

ყველა აქ აღნიშნულის გამოკვლევა-დადგენა, ეპოქალური მნიშვნელობის მოვლენა იქნება, როგორც ქართული, ისე, მსოფლიო მეღვინეობისთვის. ვფიქრობთ, ეს ფაქტი, ჩვენთვის ქართველებისთვის არანაკლები მნიშვნელობის მოვლენაა, ვიდრე, საქართველოს „ვაზის და ღვინის სამშობლოდ“ აღიარება, რადგან ამ გამოკვლევათა შემდეგ „ქართული ღვინო“, მაღალი სამკურნალო და კვებითი ღირებულების მქონე ღვინოების ეტალონი გახდება და მას, ბევრსაც გავყიდით და ფასსაც კარგს გადაგვიხდიან, რადგან ძნელი დასაჯერებელია, რომ მსოფლიო ღვინის ბაზარზე, ქვევრში დაყენებულ „ქართული ტრადიციული მეთოდით დაყენებულ ღვინოებს“, რომელიმე ქვეყნის ამავე ტიპის ღვინოებმა კონკურენცია, რომ გაუწიოს. ანუ იმ მიზანს, რომელსაც ჩილეს მთავრობამ მრავალი წელი და 10-მდე მილიარდი დოლარი დაახარჯა, საქართველო, მცირე დროში, ათასჯერ ნაკლებ ფასად მიაღწევს.

მევენახეობა – მეღვინეობის  მძლავრი  ინდუსტრია, ქვეყნაში დასაქმების და გამდიდრების დიდი  რეზერვია.       

ქვეყანას აქვს ბევრი ისეთი საბაზისო დარგი, რომელთა განვითარებით ის მოწინავე ეკონომიკის ერთ-ერთი ქვეყანა, რომ გახდება, _ არა მარტო რეგიონში.

ასეთ დარგებს შორის უპირველესი, ქვევრისა და ქვევრში ღვინის დაყენების, როგორც ქართულ, ისე მსოფლიო მეღვინეობაში, ფართოდ დანერგვაა, რომლითაც შეიძლება ქვეყანა, საუკუნეების მანძილზე უამრავი მაღალანაზღაურებადი სამუშაო ადგილით უზრუნველვყოთ.

დასანანია, რომ ქვეყნის დღემდე არსებულ, არცერთ ხელისუფლებას, უფლის ამ საჩუქრისთვის ცნობისმოყვარის თვალითაც კი არ შეუხედავს და ქვეყნის დამსაქმებელ-გამამდიდრებელი დარგი, დღემდე ყურადღების მიღმაა დარჩენილი. 

იმისათვის, რომ მსოფლიოს მეღვინეობამ ქვევრი, ღვინის ერთადერთ ჭურჭლად, ხოლო ქვევრში ღვინის დაყენება, მეღვინეობის ძირითად მიმართულებად აღიაროს, შესაბამისმა საერთაშორისო სტრუქტურებმა თავისი წილი საქმე დიდი ხანია გააკეთეს. ასე მაგ: „იუნესკომ“ ჩვენი წინაპრის მიერ აშენებული ქვევრი და მასში ტრადიციული მეთოდით დაყენებული ღვინის ტექნოლოგია, „კაცობრიობის არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლად აღიარა“ (დარგის ამაზე დიდი აღიარება და რეკლამა არ არსებობს), ხოლო ღვინის მსოფლიო ასოციაციამ „ქვევრში დაყენებული ღვინო“, ცალკე კატეგორიად სცნო. გერმანელმა კერამიკოსებმა კი ჩვენი ქვევრის საამშენებლო თიხები წაიღეს, უფასოდ გამოიკვლის და შედეგები სათანადო რეკომენდაციებით ჩამოგვიტანეს. დასავლეთის ათობით ქვეყნის ასობით ენთუზიასტმა მეღვინემ კი ბოლო 20 წლის მანძილზე ქვეყნიდან ათასობით ქვევრი გაიტანა და მათში ღვინის დაყენებით, რეკლამას უკეთებენ ქვევრს, როგორც ბუნებრივი ღვინის დასაყენებლად ერთადერთ მისაღებ ჭურჭელს.

ცხადია, ქვევრის პრობლემებზე მუშაობენ ქართველი ენთუზიასტებიც: დაპროექტებულ-დაპატენტებულია მაღალი ხარისხის ქვევრის საშენი მექანიკური დანადგარი, რომლითაც ნაცვლად 30-40 დღისა, ერთ დღეში შეიძლება ნებისმიერი ზომის ქვევრის აშენება (სველი ვარიანტი). ასევე, შექმნილია ათზე მეტი სახის, ქვევრის მეღვინეობაზე გათვლილი მარნის ახალი იარაღი, რომლებიც ქვევრში ღვინის დაყენებისა და მოვლის მექანიზაციას უზრუნველყოფენ. ამასთანავე, ამ იარაღებს წარმოება უნდა და ფული ღირს. ეს კი ცალკე სამუშაო ადგილი და შემოსავალია ქვეყნისთვის, ანუ ყველაფერი მზადაა იმისთვის, რომ ქვევრი და ქვევრში ღვინის დაყენება, მსოფლიო მეღვინეობაში ფართო მასშტაბით დაინერგოს, თუ რა თქმა უნდა ქართული მხარე თავის წილ საქმეს გააკეთებს და მსოფლიო მეღვინეობას მაღალი ხარისხის ქვევრებით მოამარაგებს.

ევროპელი მეღვინეები დიდი ხანია მიხვდნენ, რომ ქართული ქვევრი და საერთოდ გამომწვარი თიხა, ღვინისთვის ერთადერთი ბუნებრივი ის მასალაა, სადაც ღვინო, თავის ბუნებრიობას ათეულობით წელი, რომ ინარჩუნებს. გარდა ამისა, დასავლეთს იმიტომ მოსწონს და აფასებს ქვევრს, რომ მასში მაღალი ხარისხის ღვინო, 2-3-ჯერ იაფად, რომ შეუძლია დააყენოს, ვიდრე, ღვინის თანამედროვე ჭურჭელში. დასავარგებლად დასაძველებლად და შესანახად დაყენებული ღვინო კი მუდმივ დაბალ ტემპერატურაზე წლობით უფასოდ, რომ შეუძლია შეინახოს. ამიტომ სათანადო რეკლამის შემდეგ, ღვინის ჭურჭლის ბაზარზე ყოველწლიურად, ასიათასობით ცალი ქვევრის მოთხოვნა გაჩნდება. ამ მოთხოვნაზე წარმოდგენა, რომ გვქონდეს მოვიყვან ასეთ მაგალითს: ყოველწლიურად მსოფლიოში ღვინოდ 50-60 მილიონი ტონა ყურძნის წვენი გადამუშავდება, აქედან 1%-იც, რომ დაადუღონ, დაავარგონ და დააძველონ ქვევრში, ერთი მილიონი ცალი 2-3 ტონიანი ქვევრია საჭირო. წარმოიდგინეთ, რა მასშტაბებთან გვექნება საქმე, როცა მსოფლიო მეღვინეობაში ქვევრი, სამრეწველო დონეზე დაინერგება.

ქვევრის შენება, დიდი ეროვნული საქმეცაა და დიდმომგებიანი ბიზნესიც, ასე მაგალითად: ერთი სამტონიანი ქვევრის აშენებას 500 კგ-ამდე თიხა და 100-კუბ/მეტრამდე ბუნებრივი აირი სჭირდება, ფასი კი 6-7 ათასი ევრო ექნება, ანუ ქვევრის წარმოება-რეალიზაცია, ეკონომიკის ერთ-ერთი მაღალშემოსავლიანი დარგია, ამიტომ ქვევრის წარმოება, სამრეწველო რელსებზე უნდა გადავიყვანოთ და როგორც მსოფლიოს, ისე ქართული მეღვინეობა, მაღალხარისხიანი ქვევრებით უნდა მოვამარაგოთ.

დღეს საქართველოდან ექსპორტზე გატანილი ბოთლი ღვინის თვითღირებულებაში ღვინის ფასს დაახლოებით 20% უჭირავს, დანარჩენი ბოთლის ტარის, კორპის საცობის და ფურნიტურის ღირებულებაა, აქედან საქართველო, მხოლოდ ღვინოს აწარმოებს (აღნიშნულიდან სწორედ ღვინოა ყველაზე იაფი, მაგრამ ყველაზე ძნელი და ძვირი საწარმოებელი), დანარჩენი ყველაფერი ევროპიდან შემოდის, ანუ ჩვენი მეღვინეობიდან შემოსავლის ძირითადი ნაწილი დასავლეთს მიაქვს, საქართველოში კი ამ ბიზნესიდან გაუსაძლისი შრომით მოპოვებული გროშები რჩება, ამიტომაა, რომ ევროპის ქვეყნები მეღვინეობის ინდუსტრიიდან მილიარდებს იღებენ, ჩვენ კი დარგი, დღემდე დოტაციაზე გვყავს, ამაზე მეტი უყაირათობა ალბათ წარმოუდგენელია. არადა, გვაქვს პოტენციალი, ყოველწლიურად 5-6 მილიარდი დოლარის ქვევრები და „ქვევრის ბუნებრივი ღვინო“ გავიტანოთ ექსპორტზე და ქვეყანა, საუკუნეების მანძილზე ასიათასობით მაღალ-ანაზღაურებადი სამუშაო ადგილით უზრუნველვყოთ, ამისათვის კი საჭიროა მევენახეობა-მეღვინეობის კარგად განვითარებული ინდუსტრია შევქმნათ თავისი ზედნაშენით და მეღვინეობისათვის საჭირო ყველა წვრილმანი, ქვეყნის შიგნით ვაწარმოოთ. ვნახოთ, როგორ უნდა გაკეთდეს ეს:

პროექტის განსახორციელებლად უნდა შეიქმნას „ქვევრის მსოფლიო მეღვინეობაში დანერგვის ეროვნულ კომიტეტი“ (იმდაგვარი, როგორიც „ღვინის ეროვნული სააგენტოა“ ან თვითონ ეს სააგენტო გადაკეთდეს ასეთად), რომლის ძირითადი მოვალეობა, ქვევრისა და ქვევრში ღვინის დაყენების მეცნიერული კვლევა-შესწავლა და ყველაფერ ამის, მსოფლიო მეღვინეობაში დანერგვა-დამკვიდრება იქნება. სტრუქტურამ უახლოეს 8-10 წლის მანძილზე ამ დარგის განვითარებაზე დაახლოებით ერთი მილიარდი დოლარის გრძელვადიანი და სიმბოლურ პროცენტიანი (პირველი 5 წლის განმავლობაში მაინც), ინვესტიცია უნდა განახორციელოს, ანუ უახლოესი 5 წელი, ეკონომიკისა და სოფლის-მეურნეობის განვითარების წლებად უნდა გამოცხადდეს. ამ თანხით ქვეყნის შიგნით, ყველა ის საწარმოო სიმძლავრეები უნდა აშენდეს, რომლებიც ქვეყანაში მევენახეობა-მეღვინეობას მძლავრ ინდუსტრიად რომ გადააქცევს. ყველაფერ ამისათვის კი საჭიროა:

1.    ქვეყანაში ვენახების საერთო ფართობი 110-120 ათას ჰექტრამდე უნდა გაიზარდოს.

2.    უნდა აშენდეს მაღალი ხარისხის ბოთლის ტარის საწარმოს ისეთი სიმძლავრეები, რომლებიც ქვეყნის მეღვინეობას უმაღლესი ხარისხის ტარით, რომ უზრუნველყოფს. წელიწადში დაახლოებით 500 მილნ. ბოთლის წარმადობით. ანუ უნდა დავამკვიდროთ დევიზი: „ქართული ღვინო ქართულ ბოთლში“.

3.     უნდა გავაშენოთ 50-70 ჰექტარი კორპის საცობის ნედლეულის მომცემი მუხის პლანტაცია (ყოველწლიურად 5-7 ჰექტარი) და შევქმნათ კორპის საცობის საწარმო სიმძლავრეები.

4.    უნდა აშენდეს სათანადო სიმძლავრეები, რომელიც დარგს ხარისხიანი „ეტიკეტით“ „ფურნიტურით და სხვა „აქსესუარით“ რომ უზრუნველყოფს.

5.    ქვეყანაში უნდა აშენდეს ქვევრის საწარმოო სიმძლავრეები, იმ ანგარიშით, რომ ქვევრზე ნებისმიერი მოთხოვნა, როგორც ქვეყნის შიგნით, ისე ექსპორტზე, რომ დააკმაყოფილოს.

6.    დამატებით უნდა აშენდეს ქვევრის მარნები 800-900 ათას ტონა ღვინოზე, ანუ ყოველწლიურად ექსპორტზე 500 მილიონ ბოთლზე მეტი ქართული ტრადიციული „ქვევრის ბუნებრივი ღვინო“ უნდა გავიტანოთ, რომლის ყოველი ბოთლის ღირებულება საშუალოდ 10-12 დოლარი, რომ  იქნება და არა 2,3 როგორც დღესაა.

7.    მევენახეობა-მეღვინეობაში თანამედროვე შხამქიმიკატები და გოგირდი, მაღალ-ეკოლოგიური ოზონ-აირით, ოზონირებული წყლით და „წყალბადის ზეჟანგის“ წყალ-ხსნარით უნდა ჩანაცვლდეს, რაც საშუალებას მოგვცემს მთლიანად გადავიდეთ „ქვევრის ბუნებრივი ღვინის“ წარმოებაზე. ამისთვის ქართველ მეცნიერებს ყველაფერი მოფიქრებულ – დაპროექტებული აქვთ, ისეთიც, ამაზე მეცნიერებს დასავლეთში დღემდე, რომ არც უფიქრიათ.

8.    კოლხეთის აუთვისებელ-დაჭაობებულ ტერიტორიებზე უნდა გავაშენოთ ათობით ჰექტარი ბამბუკის პლანტაცია და ვაწარმოოთ ბამბუკის ბოძები, როგორც ჩვენთვის, ისე საექსპორტოდ.

9.    კახეთის რეგიონში უნდა გაიხსნას ევროპაში კარგად აპრობირებული „მევენახეობა-მეღვინეობის კვლევის სამეწარმეო უნივერსიტეტი“, შესაბამისი სამეცნიერო კვლევითი ლაბორატორიებით.

ყველა აქ აღნიშნული, ახლად შექმნილმა კომიტეტმა მევენახეობა-მეღვინეობის კერძო კომპანიებისა და ფერმერების მეშვეობით უნდა განახორციელოს, ანუ უნდა მოხდეს მევენახეობა-მეღვინეობის კერძო ფირმებისა და მეურნეობების ერთი ქოლგის ქვეშ ნებაყოფლობითი გაერთიანება, აღნიშნული სახელმწიფო სტრუქტურა, იქნება დარგის პოლიტიკის განმსაზღვრელ-წარმმართველი და გაერთიანებაში შემავალი კერძო კომპანიების გზამკვლევი და დამხმარე, როგორც ქვეყნის შიგნით, ისე, მის საზღვრებს გარეთ. ამ ყველაფრის ქომაგი, ხელშემწყობი და დამხმარე კი თავისი სწორი ეკონომიკური პოლიტიკით სახელმწიფო უნდა გახდეს და მანამდე უნდა უხელმძღვანელოს დარგს, სანამდე ქვეყანაში ნამდვილი საბაზრო ურთიერთობები არ ჩამოყალიბდება და მევენახეობა-მეღვინეობის ფირმები არ გაძლიერდებიან, შემდეგ კი ფონდის ფულით შექმნილი ყველა ერთეული, რომლებმაც სესხი დაფარეს სურვილის შემთხვევაში გაშვებულ უნდა იქნან თავისუფალ ცურვაში. აქ, ასევე შეიძლება საქმის სხვაგვარად მოწყობაზე მსჯელობა, ანუ საორგანიზაციო საკითხების დახვეწა.

დღეს ღვინოს მსოფლიოში 70-ზე მეტი ქვეყანა აწარმოებს. როცა ეს ქვეყნები, ღვინის დაყენებას ქართულ ქვევრში დაიწყებენ, მათ მოსახლეობაში ამაღლდება საქართველოს ცნობადობა და უამრავი ტურისტი მოინდომებს იმ ქვეყნის ნახვას, სადაც კულტურული ვაზისა და ღვინის აკვანი დაირწა, სადაც ღვინის უპირველეს ჭურჭელს, ქვევრს აშენებენ, ანუ ქვეყანაში აყვავდება მეღვინეობის ტურიზმი.

ამასთანავე, მევენახეობა-მეღვინეობა, მექვევრეობასთან ერთად, ის ბიზნესია, სადაც მოგებაც დიდა და სანამ კაცობრიობა იარსებებს, ყავლი არ გაუვა, ანუ დარგი ქართული ფულით უნდა ავაშენოთ და ქვეყნის სიმდიდრის მფლობელი ქართველი ხალხი უნდა იყოს.

ჟორა გაბრიჭიძე 

ტელ: 551-333-155