მევენახეობა-მეღვინეობა

სამყაროს შემოქმედმა ადამიანს სულის ჭურჭლად სხეული მისცა, ღვინის ჭურჭლად კი ქვევრი. ამიტომ ამქვეყნად როგორც სულია წარმოუდგენელი სხეულის გარეშე, ისე ბუნებრივი

როგორც ცნობილია, ვაზი, ღვინო და ქვევრი საქართველოს თითქმის მთელ ტერიტორიაზე იყო და არის გავრცელებული. ისიც ცნობილია, რომ, მიუხედავად სახელმწიფოებრიობის რამდენიმე

ჩვენს ქვეყანაში ქვევრი, როგორც უნიკალური საღვინე ჭურჭელი, არაერთი ტერმინით იყო სახელდებული. დღევანდლამდე ქვევრის რამდენიმე, მეტ-ნაკლებად განსხვავებულმა სახელწოდებამ მოაღწია. ხოლო მიზეზთა

ცნობილია, რომ ქართულ ისტორიოგრაფიას და არქეოლოგიას განსხვავებით ებრაულისა და სომხურისა, არასდროს უცდია მხარი დაეჭირა დანარჩენი მსოფლიოს ისტორიოგრაფიისთვის იმის მტკიცებაში, რომ

მარანში ქვევრების განლაგება დამოკიდებულია იმაზე, თუ რა ფერის ღვინის დაყენებაზეა გათვლილი მარანი. არის ღვინის მწარმოებელი ფირმები, რომლებიც ერთი რომელიმე ფერის

საქართველოს რუსეთთან შეერთების შემდეგ ქართველ ახალგაზრდობას ევროპის უნივერსიტეტებისკენ გაეხსნა გზა და მათმა გარკვეულმა ნაწილმა ცოდნის მისაღებად ევროპას მიაშურა. ცხადია, მათ

 ქვევრი, როგორც თიხით ნაშენი და 1000ºC-ზე გამომწვარი საღვინე ჭურჭელი, ქართული ფენომენია. ის ჩვენმა წინაპრმა ღვინის ჭურჭლად ააშენა. ისიც უნდა აღინიშნოს,

შარდონე – ფრანგული თეთრყურძნიანი საღვინე ვაზის ჯიშია, გავრცელებულია მასობრივი ნარგავების სახით ბურგუნდიასა და შამპანში. მევენახეობის ლიტერატურაში იგი ცნობილია „თეთრი პინოს“ და

შავკაპიტო – ქართლის წითელყურძნიანი ვაზის აბორიგენული ჯიშია. ძირითადად გავრცელებულია შიდა ქართლისა და სამხრეთ ოსეთის რაიონებში, სადაც მას ვაზის ადგილობრივ ჯიშებს